In the jungle!

Hoi allemaal!

Ja dat is even schrikken hè, nu alweer een nieuw verslag… Je zou bijna denken dat we niks te doen hebben, en ons maar zitten te vervelen! Gelukkig is er niets minder waar, maar leek het ons verstandig, nu we een klein gaatje in ons overvolle schema (ok , een schema is er niet, maar wel een hoop plannen en ideeën) konden vinden, meteen maar verslag te doen van de afgelopen dagen. Want wauw, wat waren die weer super!

Aangekomen in Ratanakiri besloten we eerst even een dagje rustig aan te doen. We sliepen in een leuke bungalow aan een vallei, met een prachtig uitzicht. Helaas waren we niet de enigen die dit een leuke bungalow vonden. De familie Rat voelde zich hier ook erg thuis, en terwijl wij lekker in ons bedje lagen te slapen, knaagden zij zich een gat door Nicole d’r backpack en hadden een feestmaaltje met de snoepjes die hier in zaten. Dat was even balen toen we wakker werden, maar ach, gebeurd is gebeurd en het gat zit gelukkig redelijk aan de bovenkant van de tas, dus hij kan gewoon nog gebruikt worden.

Omdat we naar Ratanakiri gekomen waren voor een tocht door de jungle, zijn we een beetje rond gaan vragen en zo kwamen we uiteindelijk bij de tocht die we de afgelopen dagen hebben gedaan; Een 4-daagse trektocht door de jungle, waarbij we 2 nachten in de jungle zouden slapen en 1 in een homestay. De volgende dag om 8.30 moesten we klaar staan, en zouden we achterop de scooter naar de jungle gebracht worden. Erg benieuwd naar wat ons te wachten stond besloten we dat we niet de rest van de dag niks wilden doen, en hebben we een tochtje op de rug van een olifant gemaakt. We ‘kregen’ allebei ons eigen olifant met bestuurder (een jochie van een jaar of 12), en konden dus buiten het genieten ook nog leuke plaatjes van elkaar schieten. Erg leuk en bijzonder om mee te maken, vooral voor Manon, zij had dit nog nooit eerder gedaan.

En na nog een nachtje slapen was het zo ver, we gingen de jungle in! Bij de bookingoffice kregen we beide 3 flessen water die we mee moesten nemen, en verder stond er nog een enorme zak met ja, wat zat daar eigenlijk allemaal in?! En vooral, wie moest dat gaan dragen?! Dat waren zorgen voor later, want hup, alles werd op de scooters geladen, wij achterop, en daar gingen we! Het was ongeveer een uurtje rijden naar de rivier op een prima weg, alleen was ie niet geasfalteerd waardoor we als oranje stofmonsters van de scooter afstapten. Om vervolgens met de ‘ferry’ de rivier over te steken. Dit was eigenlijk niet meer dan een groot vlot dat door een miezerig motortje werd voortbewogen, maar uiteindelijk haalden we na een half uur de overkant van de rivier! Toen was het nog een half uurtje achterop de scooter hobbelen naar het huis van de ranger die naast onze ‘engels sprekende’ gids met ons mee ging. Hier hebben we een aardig tijdje zitten wachten, de ranger was nog even naar een dorpje verderop, maar nu was zn scooter kapot en moest die dus eerst gemaakt worden voordat ie terug kon komen… Maargoed, uiteindelijk kwam hij terug en werd de inhoud van de witte zak onthuld; We kregen beide onze hangmat in de handen gedrukt, en de rest bleek eten, eten en nog veel meer eten te zijn! We gingen toch maar 4 dagen…?! Gelukkig werd al het eten verdeeld over de tassen van de ranger en de gids, dus nouja, als zij denken zo veel eten nodig te hebben…

Bepakt en bezakt gingen we op weg; op naar onze eerste slaapplaats bij de waterval! Eerst nog een half uurtje hobbelen achter op de scooter. Dwars door het bos, waar niet meer dan een paadje voor wandelaars was gemaakt en vol met gaten en heuvels zat. Afgewisseld met onmogelijke bruggetjes was dit echt een dodmansrit, maar gelukkig met nog geen 20 km/u konden wij onszelf op de scooter houden. En toen begon het lopen echt! Eerst nog even door de droge rijstvelden en dus in de felle zon, maar daarna gingen we het diepe bos in en toen kwamen we aan bij een rivier. Het pad hield op en er was geen brug te bekennen: schoenen uit en oversteken maar! En toen was het: Welkom in de middle of nowhere! Geen pad of mens te bekennen, nog geen voetafdruk… en na een half uurtje kwamen we aan bij de waterval. Deze bleek niet bepaald indrukwekkend te zijn, maar het was zeker wel een mooi plekkie! En we konden er lekker zwemmen, ook echt wel een pré want we liepen flink te zweten, en ja, een douche die hadden we dan net weer niet meegenomen. Ondertussen had de ranger een vuurtje gemaakt en werd aan de maaltijd begonnen. Nu begonnen we te begrijpen waarom ze zo veel eten bij zich hadden... Man, we kregen een bord voorgeschoteld daar zouden wij minstens 3 dagen van kunnen eten! En terwijl wij zaten te zwoegen, hadden de gids en ranger binnen no time hun bordje leeg en schepten hun bordje nog een keer net zo vol! Tja, verschil moet er zijn. Na het eten werden onze hangmatten opgehangen, en na nog een korte avondwandeling (ploegen door de jungle, overal oogjes van beestjes zien schitteren en af en toe een soort van rat/konijn zien) waren wij er klaar voor; ons eerste nachtje in de jungle! Heerlijk geslapen in onze USA Army hangmat. Wat een luxe hebben die militairen zeg!

De volgende ochtend waren we na een chocomelk-op-hangmat dus weer helemaal fit voor een nieuwe dag lopen. Door de bushbush, over paadjes waarvan wij ze niet te herkennen vonden als paadjes, struikelend over lianen, duiken om omgevallen bomen te ontwijken, slingerend tussen de bamboescheuten en als je er echt niet door kwam hakte de ranger een weg …  Echt onwijs gaaf. Hoe hij de weg kon vinden is ons nog steeds een raadsel… Rond een uur of 11 kwamen we bij onze lunch-stop. Maar voor de lunch wilde de ranger eerst zn favoriete beestje nog even laten zien… Met een stok zat ie in een gaatje in de grond te porren, totdat.. jahoor daar was ie; een grote, griezelige, enorme, dikke, harige zwarte spin! Manon durfde nog net 1 foto te schieten voordat ze de camera snel aan Nicole gaf en de benen nam naar een veilig eindje verderop. Gelukkig sloeg de angst niet op de maag en hebben we lekker gelunched, waarna we verder gingen. De ranger begon steeds sneller en sneller te lopen… Dit bleek te zijn omdat de regen eraan kwam. Rond een uur of 3 begon het te spetteren, en vlak daarna stopten we dan ook met lopen. De tassen werden onder een zeiltje gelegd, en ondertussen ging de ranger in de weer met z’n hakbijltje. Binnen no-time had ie een geweldig hutje van bamboe in elkaar gezet! Echt leuk om te zien hoe makkelijk ie dat deed. Aangezien er niet heel veel te doen was, en die hangmat toch wel errug lekker lag, lag Manon zo’n beetje direct na het eten om 18.00 al te pitten, en na nog wat gelezen te hebben besloot ook Nicole op tijd de oogjes dicht te doen. Rond een uur of half 5 werden we wakker gemaakt. Luchtalarm! Het bleken de Gibbons te zijn die elke ochtend bij zonsopgang hun geluid laten horen. Nog even in slaap gevallen, en uiteindelijk om 7.30 kwamen we eindelijk een keer onze hangmat uitgerold.

Weer flink geklommen en geklauterd door de bush tot we bij one lunchbestemming kwamen. Een plekje aan de rivier, waar we weer even een lekkere duik genomen hebben. Na de lunch zouden we per vlot verder gaan naar de homestay waar we die nacht zouden slapen. Dit vlot moest alleen nog wel even in elkaar gezet worden. Gelukkig draaide mr. Ranger zijn hand hier niet voor om, en hup-hup-hup, hak-hak-hak, knoopje hier, knoopje daar; een prachtig bamboe vlot! En zo gingen we over de rivier verder. Een uurtje varen ongeveer (relaxen voor Nicole en Manon, peddelen voor de gids en ranger…), en toen kwamen we aan bij de familie waar we onze laatste nacht zouden doorbrengen.

Echt super om te zien hoe die mensen daar wonen en leven. Na een verlegen begin bleken ze gelukkig niet cameraschuw, integendeel! Een flinke fotoshoot was het gevolg. En lachen als je hun de foto’s liet zien daarna! Vooral de twee meiden (van een jaar of 4 en 6) en het puppie die maar al te graag aandacht wilden gingen graag op de foto. En dan met moeders die ook vaak stiekem voor de foto poseerde en vaders die alleen maar een grote glimlach op zijn gezicht toverde als hij de camera op zich gericht zag was het helemaal compleet. We hebben echt ontzettend genoten gewoon van het kijken naar het doen en laten van die mensen. Hierna nog een slokje rijstendrap-wijn geproefd, ons gids er drie keer uitgedronken maar de rest voor de Ranger overgelaten, kropen wij ons hangmat weer in, om de volgende ochtend de zon op te zien komen vanaf de heuvel in hun achtertuin, uitkijkend op de inmmense jungle die uitstrekt tot en met Laos! Wat een machtig gevoel om zo in de jungle te zitten en te beseffen dat je daar 3 dagen doorheen hebt gebanjerd tussen de wilde beesten. Een super uitzicht! Na het ontbijt voor zo ver dat ging afscheid genomen van de familie, om vervolgens terug  te lopen naar het beginpunt van onze tocht. Er kwamen steeds meer hutjes tussen de bomen door, er kwamen cashewnoten- en bananenplantages tevoorschijn en toen zat het er alweer op. Nog de dollemans rit terug en toen waren we weer de oranje stofmonsters in de bewoonde wereld. Gelukkig konden we ons in Banlung afspoelen in een kraakhelder krater meer, genieten van een verse mango en daarna heerlijk douchen! Want ondanks het zwemmen tussendoor waren we constant bezweet en vies en dat is voor 4 dagen in de jungle niet erg, maar om je daarna weer te douchen was heerlijk!

Het was echt helemaal geweldig. Ik zou niet weten hoe het beter had gekund, als dat überhaupt al kan. Hoewel de Engelstalige gids wel wat meer Engels had mogen spreken was er op de Ranger niks aan te merken. Hoe hij zich door de jungle beweegt, een hut inelkaar flanst of een bootje maakt. Geweldig! En eten? Geen probleem: hij slaat de vogeltjes met z’n bijl uit de boom, reigt de vissen aan een bamboespeer en vangt hagedissen met z’n bloten hand. Groenten en fruit plukt hij zo uit de bomen of graaft wortels uit en thee maak je van schors van de boom. Echt geweldig om te zien hoe je alles uit de natuur kan halen!

Nu zijn we inmiddels onderweg naar Laos, waar hopelijk een hoop net zulke mooie avonturen op ons liggen te wachten. Het zal echter lastig worden aan Cambodja te tippen, want wat is dit een geweldig mooi land, met ongelofelijk vriendelijke en altijd lachende mensen.

Liefs,

Nicole en Manon