Wandelen, shoppen, puur genieten!

Hoi allemaal!

Het heeft wederom weer even mogen duren, tijd om te schrijven lijken we namelijk niet echt te hebben. We vliegen van hot naar her, trekken 4 dagen door rijstvelden, gaan vervolgens gelijk door op een cruiseboot in Halong Bay om daarna nog maar een keer een nachtbus te pakken naar de volgende bestemming. Om daar vervolgens je ogen weer uit te kijken en ’s avonds mooie feestjes te hebben. Dus ja, af en toe missen we de avondjes in ons autootje in the middle of nowhere om de batterij weer op te laden, foto’s uit te zoeken en ons verhaal op te schrijven. Maar nu moest het er toch maar eens van komen, dus al hobbelend in de bus (dus vergeef al de typ- en spelfouten please J) heb ik de laptop erbij gepakt en denk ik terug aan precies 2 weken gelden, de dag dat we aankwamen in Hanoi, de hoofdstad van Vietnam…

Het begon echt perfect; visum zo geregeld, op het vliegveld hadden ze iets wat verdacht veel op een broodje Hema worst leek (genieten!) en een goedkope taxi stond al voor ons klaar. Te mooi om waar te zijn, schoot eigenlijk al gelijk door ons heen, vooral omdat we al gewaarschuwd waren door andere reizigers dat de mensen in Hanoi eigenlijk alleen maar uit zijn op geld van toeristen, máár in de rest van Vietnam niet hoor! En ja hoor… eenmaal aangekomen vroeg de taxichauffeur 10x zo veel en na een ritje naar het politiebureau hebben we dat helaas ook moeten betalen… Hanoi toen al helemaal zat besloten we de nachttrein naar Lao Cai te nemen. Nog 10 uurtjes overleven in deze stad… Gelukkig hadden ze een winkeltje met allemaal Westers eten en héél goedkoop bier (75 eurocent voor een halve liter) dus ook dat hebben we overleefd. Op naar de trein; al lopend langs de uberluxe slaapcoupes, stopten wij pas bij de wagon waar alle Vietnamese zaten, maar gelukkig we hebben zachte stoelen en na een nacht in een bus en daarna nog een op het vliegveld waren we moe genoeg om overal te kunnen slapen. Nog heel even kunnen zien dat we dwars door de achtertuinen van mensen reden; echt, als zij hun deuren open zouden gooien terwijl er een trein aankwam dan waren ze een koppie kleiner zullen we maar zeggen… En toen vielen ons oogjes dicht, om 9 uur later ze te openen en 300 km noordelijker te zijn. Midden in de nacht uit de trein op naar de bus naar Bac Ha. Na een uurtje is ook dat gelukt en na weer een uurtje reden we weg op naar de zondagsmarkt van Bac Ha. Helaas was het koud en regende het maar de mensen met hun vrolijk gekleurde kleding maakten dit helemaal goed. Echt een prachtig gezicht hoe deze volksstammen zich aankleden en dan in combinatie met de vrolijke souvenirs, groente, fruit, bloemen, kippen, koeien, varkens, alles wat maar de verkopen valt; we keken ons ogen uit! Maar we merkten toch wel dat 3 nachten geen bed er goed inhakt en in combinatie met de kou besloten we een happie te eten en snel ons bedje in te duiken. Want de volgende dag ging de wekker alweer om half 5! Op naar Sapa om daar ons gids te ontmoeten en 4 dagen door de rijstvelden en dorpjes te trekken. Zo gezegd, zo gedaan. Aangekomen in Sapa komt een meisje van misschien net 15 naar ons toe om ons mee te nemen en zo gingen we… Helaas lag Sapa in de mist en was er van het overweldigende uitzicht niks te zien, maar we liepen naar benenden en daar zou het zicht beter worden. En zo loop je lekker een betje te praten met de gids; kon je erachter dat ze 30 is en moeder van 4 kinderen; oeps! Echt hoor, die vrouwen hier lijken zó jong! Maar echt een leuke gids, hoewel haar Engels niet al te goed te verstaan was, was ze altijd vrolijk en deed ze goed haar best! Verder hadden we nog wat aanhang; moeder met zoontje op haar rug gebonden en nog een dochter aan de hand die ons souvenirs probeerden te verkopen, maar helaas, niet gelukt! En na 3 uur lopen kwamen we bij de lunchstop, heerlijke loempia’s en rijst gegeten en we konden er weer tegenaan! Helaas bleek het nog maar een half uurtje te lopen te zijn naar ons slaapplek, een beetje kort voor een trektocht en het was ook te koud om lekker te zitten dus besloten we nog maar wat in het dorpje rond te lopen en toen kwam het mooiste moment van de dag; het avondeten. Jammie, wat lekker!! Bovendien ook heel gezellig met 4 Fransen en wat Vietnamese wijn ;) Maar nog steeds wel erg koud dus we lagen al vroeg in ons bedje/ matrasje op de grond tussen de muizen (die Manon letterlijk over zich heen heeft voelen lopen en die ons koekjes en appels op hebben gegeten…

Dinsdag begonnen we heerlijk met een stapel pannenkoeken met banaan en ananas, lekker! Met een goed gevuld buikje begonnen we dus weer aan de afdaling het dal in. Waar we de vorige dag nog over goed harde paden liepen bleek dat nu alles behalve het geval tre zijn; de paden waren een grote modderbende en zo naar beneden lopend is dat natuurlijk vragen om problemen. Maar gelukkig, mert behulp van de bamboestokken bleven we min of meer overeind en na de nodige lol voor ons en vooral voor ons gids over ons onhandigheid bereikten we weer beter wegen. En hoewel de uitzichten geweldig waren, misten we toch wat fysieke uitdaging, want ook vandaag bereikten we snel na de lunch de homestay waar we zouden slapen. Gelukkig scheen hier de zon en was het een stuk warmer dus voor het we wisten was het alweer tijd voor het avondeten. En wat ons van te voren nou echt leuk leek: eten met de familie bleek echt een ware nachtmerrie te zijn; al schrokkend, sleurpend, kotsend en boerend werd het eten in een moord tempo naar binnen geschoven. Op het begin konden we er nog om lachen, maar toen eenmaal de zoon erbij kwam zitten werd het echt te walgelijk voor woorden dus hoewel het eten wederom heerlijk was hebben we er niet echt van kunnen genieten… Gelukkig konden we de volgende dag zonder hun ontbijten en hoewel het een bak noodels was (niet echt ons favoriete ontbijt) ging dit er een stuk beter in! En zo begon de mooiste dag van de trektocht! Inmiddels was de man van ons gids ook aangesloten als ‘bewaker’ (geen idee waarvoor..) en met z’n 4-en liepen we echt in the middle of nowhere; stukken omhoog, stukken balancerend door rijstvelden, afdalingen waar een berggeit nog niet vanaf gaat: meer uitdaging kon er niet zijn. En de uitzichten; geweldig! Het zonnetje was inmiddels ook weer doorgebroken en met een picnic met een broodje la vache qui ri waren wij intens gelukkig! Vervolgens lopen we een heel leuk dorpje in waar ze duidelijk niet dagelijks toeristen krijgen en verblijven we bij een hele leuke familie waar we verblijd worden door een maaltijd met de familie… Shit! Gelukkig hadden ze er hier wat op gevonden; ze voeren de toeristen gewoon dronken! Iedereen van de familie moest namelijk met ons proosten en bij elke proost werd er van ons verwacht dat we het glaasje achterover sloegen; chu chu cao! Veel hebben we dus niet geproefd van de maaltijd bestaande uit hele varkenspoten en varkensvet… Ok, en heerlijke loempia’s en ei, gelukkig…

En zo brak de laatste dag van ons trektocht aan; slecht 1,5 uur hebben we gelopen om vervolgens opgepikt te worden en terug te gaan naar Sapa. Hier over de markt gelopen (waar onder andere gekookte hond werd verkocht…), een douche genomen, genoten van een biertje (voor 50 cent, ja het wordt steeds goedkoper!) en vervolgens de nachtbus naar Hanoi te pakken. Wat een uberluxe nachtbus zeg! Je kan gewoon helemaal liggen, ideaal! Dus een prima nachtje gehad dus vol frisse moed kwamen we aan in Hanoi, welkom terug… gelukkig hadden we nu geen taxi nodig en liepen we naar een hostel door een heel leuk buurtje; is Hanoi dan toch leuk? Ja! In het hostel een ander meisje ontmoet en samen zijn we Hanoi gaan ontdekken en eerlijk is eerlijk; het is toch wel een leuke, vriendelijke en overzichtelijke stad. Leuke kraampjes, kleurrijke mensen, onmogelijke verkeerschaos (of te wel bij elke keer oversteken hopen dat je het overleeft)en veel leuke eettentjes. Dus na een dagje rondstruinen, langs het meer, naar de markt, presidentiele paleis, mausoleum, streken we neer op een terrasje. Om vervolgens te genieten van het gratis bieruurtje in het hostel en zo nog meer mensen te ontmoeten om als groep Hanoi by night onveilig te maken! Zo gezegd, zo gedaan, maar niet tot te laat want de dag erna gingen we naar Halong Bay! Een baai met 2000 eilandjes die als rotsblokken uit het niets lijken op te rijzen; heeeeeel mooi! Bovendien was de rit van 4 uurtjes ernaartoe al heel leuk; eindelijk zagen we wat van Vietnam. Nachtbussen en treinen zijn natuurlijk ideaal maar zo hadden we nog niet veel gezien van het land. Maar wat is het mooi! Rijstvelden, mooie huisjes, wederom scootertjes overal en nergens; leuk! Bovendien viel osn al eerder op dat Vietnam zo schoon is! De hebben hier een heel goed vuilnisophaalsysteem en je ziet overal mensen netjes vegen; heel anders dan andere Aziatische landen! En verder ziet Vietnam er ook een stuk welvarender uit en is eigenlijk alles wel prima geregeld, heerlijk! Maar even terug naar Halong Bay; om half 1 stapten wij aan boord van een van de vele 100-en schepen die in de haven lagen. Wat een topschip (voor Aziatisch maatstaven natuurlijk); een keurig gedekte tafel, superdeluxe slaapkamers met stortdouche en een prachtig zonnedek. Ja, de komende 24 uur zouden we ons prima vermaken en dat begin met een heerlijke lunch met verse vis en heerlijke loempia’s al varend door metershoge kliffen; prachtig! Na deze heerlijke lunch legden we aan om een imens grote en mooie grot te bezoeken (helaas wel met 1000 andere mensen waardoor je in de rij door de grot liep). Daarna kregen we een kano en konden we al genietend van het zonnetje die evn doorbrak tussen de eilanden doorvaren en nog dichter bij de kliffen komen; het gevoel van Milford Sound (Nieuw Zeeland) kwam weer helemaal terug, maar dan gelukkig een stuk warmer ;) En na nog een snel bezoekje aan een eiland schoven we weer aan voor een heerlijke avondmaal. Afsluitend met een paar biertjes en Guus Meeuwis door de hele heen getetterd werd het een gezellig avond met Sytske en Myrna; twee Nederlandse meiden waarvan de laatst genoemde nog steeds met ons meereist, gezellig!

De volgende dag hing er een mysterieuze mist door de baai. Slechts enkele eilanden waren te zien, heel bijzonder! Maar gelukkig, ook de zon brak nu weer door dus we konden nog even volop genieten van deze prachtige baai totdat we weer aanmeerden en tergreden naar Hanoi… En daar stond de volgende bus te wachten; de nachtbus naar Hue, zo mogelijk nog luxer dan ons eerste nachtbus en daardoor wederom een prima nachtje gehad waardoor we fris en fruitig aankwamen in Hue. Daar dan ook gelijk een scooter gehuurd en jawel, al scooterend, allebei ons eigen en Myrna achterop bij de gids, Hue onveilig gemaakt. Gelukkig zijn ze hier heel vriendelijk voor toeristen en laten ze ons voorgaan, want van de verkeersregels (als die er al zijn) stapten wij niks, dus gewoon gaan! Naar twee tombes geweest, waar de koninklijke familieleden begraven lag, een pagoda en nog de Verboden Stad (waar ooit de keizer woonden en dus verboden was voor de bevolking). Eigenlijk allemaal niet heel boeiend, wel mooi, maar het scooteren was toch wel het toppunt; door rijstvelden, dorpjes, langs de hoedenmakers en wierrookstokjesmaker (zelfs zelf ook nog gedaan!) en langs de rivier: het was echt tof! En zo’n mooie dag moet natuurlijk mooi afgesloten worden dus belsoten we neer te ploffen op een terras en een cocktailtje te drinken en laat dat terras nou net tegenover een hele leuke kledingwinkel zitten… dat konden we natuurlijk niet weerstaan; de schade: twee broekjes en een jurkje J die we de volgende dag konden ophalen, want ja; alles op maat gemaakt! Hierdoor alweer veel te veel geld uitgegeven dus besloten we op zoek te gaan naar goedkoop eten en zo kwamen op een markt uit waar ze verse vis hadden; héérlijk! Een lekkere rode snapper, gemarineerd met heerlijke groente en een bord rijst waar je u tegen zegt en dat voor nog geen 4 euro; met z’n drieën!

De volgende dag zijn we nog even de markt op geweest (ja, daar krijgen we geen genoeg van) wat vers fruit gehaald en daarna weer de bus ingerold, op naar Hoi An waar we 5 uurtjes en een prachtige rit door rijstvelden en immense rivieren later aankwamen. Van velen hadden wij gehoord dat Hoi An echt héél leuk was en niets bleek minder waar te zijn. Vijf dagen lang hebben wij door dit stadje gestruind, ’s avonds prachtig verlicht door 100-en lampionen waardoor je je in Venetië waant en overdag heerlijk aan het water met de gele huisjes wat weer heel erg Spaans aandoet. In ieder geval; alles behalve Vietnam… Gelukkig bleken de prijzen we héél erg Vietnamees te zijn (een biertje 15 cent) dus we hebben intens genoten van het eten en het drinken. Maar, daarnaast is er nog een reden dat we ons daar 5 dagen uitstekend vermaakt hebben: shoppen! Hoi An is een waar walhalla voor shopfanaten; alles wat je wilt, ze maken het voor je. De keuze is overweldigend en na 3 rondjes te hebben gelopen wisten we eigenlijk nog steeds niet wat we wilden.. Maar we moesten ergens beginnen dus we dachten; laten we een jas kopen! (het is hier 30 graden en overal zijn winterjassen te koop…) Aan het eind van dag 1 waren we dus 3 jassen rijker en hebben we 4 shirtjes en een leren tas besteld, we hadden de smaak te pakken! Voor de volledige shoppingschade: zie foto.

Gelukkig is dat niet het enige wat we hebben gedaan. We hebben ook een dagje een fiets gehuurd (na 4,5 maand voor het eerst op een fiets!) en zijn lekker naar het strand gefietst om daar heerlijk bij te komen van al dat geshop en geëet. Bovendien was dit ook de dag dat Myrna jarig was, dus met het feestje van de avond ervoor was het heerlijk uitbrakken onder een palmboompje!

En zo zijn we weer aangekomen bij het begin; 2 uurtjes later en ik denk 50 km verder (zo hard gaat het niet als je om de paar kilometer stopt) en tijd om lekker te gaan tukken! Om daarna ons oogjes te openen en in Nha Trang te zijn: het Salou van Vietnam; we zijn benieuwd!

Liefs,

Manon en Nicole

Ps. Inmiddels hebben we alweer een dag in Nha trang erop zitten. De busreis was prima en Nha Trang is inderdaad niets meer en niets minder dan Salou.. Helaas dan wel vol met Russen… Máár, ze hebben een heerlijk strand en de zon schijnt volop dus zo kunnen we nog even aan ons kleurtje werken. Want over slechts 4 dagen staan Richard en Willy (ouders van Nicole) in Ho Chi Minh Stad en dan moeten wij natuurlijk wel bruiner zijn dan zij…