Vulkanen en relaxen op Java

Hoi allemaal,

Aangezien het laatste verhaal alweer 2 weken oud is, en wij op dit moment op het vliegveld in Jakarta zitten om over een paar uurtjes Indonesië te verlaten, leek het ons de hoogste tijd voor een update!

Vlak nadat we op Java gearriveerd waren kwamen we aan op de eindbestemming van onze bus; Ketapang, een dorpje met op het eerste gezicht helemaal niets. Gelukkig waren ook hier toch genoeg mannetjes aanwezig om ons de goeie kant op te wijzen, en al snel zaten we dan ook in het enige open touristenbureautje.  Blij dat er blijkbaar toch iets was in dit dorpje bekeken we alle mooie aanbiedingen en tripjes. Al snel viel ons oog op een combinatie van het Ijen plateau, de Bromo vulkaan en een dropoff in Yogyakarta. Na een moedige poging tot onderhandelen en een prijs die uiteindelijk alsnog veel te hoog bleek maar het zeker waard was gingen we op pad. We werden gebracht naar een hotel in Bondowoso. Vanaf hier vertrokken we de volgende ochtend al zeer vroeg in de morgen (4.00) om de zonsopgang bij het Ijen Plateau te kunnen zien. Erg verbaasd waren we toen we op onze weg naar boven andere Nederlanders uit het hotel zeer gehaasd naar beneden zagen komen. Ze hadden een kleine miscommunicatie gehad met hun gids, want ja, helaas waren de gidsen even vergeten vertellen dat het bij het Ijen Plateau niet om de zonsopgang gaat, aangezien deze vanaf boven helemaal niet te zien is, maar de zon pas rond 8.00 achter de bergen vandaan komt. Aangezien de andere Nederlanders maar tegen hun gids vertelden dat ze de zonsopgang wilden zien, dacht de beste man er dus goed aan te doen ze maar weer naar beneden te brengen. Gelukkig sprak onze gids wat beter engels en kon hij ons (en hen) uiteindelijk duidelijk maken dat het écht om het uitzicht boven ging. Stonden we dan om 6.00 boven op de berg. Ach, gelukkig maakte het uitzicht alles goed! WAUW!!!!!!! hoe geweldig mooi en indrukwekkend. Een kratermeer die met de minuut mooier, blauwer, groener, grijzer, indrukwekkender werd. Echt super. Af en toe niet meer te zien door de rookwolk die uit de behoorlijk actieve krater kwam, maar gelukkig dreef die ook steeds weer weg en toen eenmaal de zon op het meer scheen werd het echt een kippenvelmomentje!

Niet minder indrukwekkend waren de sulfaatdragers die op en aan liepen. Mannetjes met een gemiddelde lengte van 1 meter 50, die met 2 mandjes met een stuk bamboe ertussen op hun schouders zo’n 80 kg sulfaat per keer uit de krater naar beneden brachten. En dit voor Rp. 50.000, zo’n 4 euro per lading! Niet bepaald in verhouding dus… Blij dat wij met alleen ons rugzakje naar beneden konden gingen we verder. We hadden nog een trip van 5 uur reizen te gaan om ’s middags aan te komen in de buurt van de Bromo vulkaan. Hier kwamen we het Nederlandse stelletje dat we in het vorige hotel ontmoet haddden weer tegen, en al kletsend en spelletjes spelend hebben we de middag doorgebracht. Vroeg naar bed, want om 3.00 ging de wekker weer; zonsopgang bij de Bromo!

Een aardige klim naar het uitzichtspunt, maar gelukkig was het het helemaal waard! Wat een uitzichten weer! Na het genieten van de zonsopgang werden we per jeep naar de vulkaan gereden, en konden we nog een stuk rond de krater lopen. Wat een verschil met gister! Waar we gister nog in een enorm gekleurd meer in de krater keken, keken we nu in een groot, rokend, gapend gat. Totaal verschillend, maar oh wat gaaf weer!  Nadat Nicole nog een eindje over de kraterrand had gewandeld (Manon vond het randje ietsje te smal voor het gapende gat dat ernaast lag), gingen we terug naar het hotel waar we nog even een douche konden nemen voordat we opweg gingen naar Yogyakarta.

13 uur in de bus. Het was een flinke trip, maar gelukkig waren we 2 ochtenden vroeg op gestaan en hadden we dus nog wat slaap in te halen. Eenmaal aangekomen (rond 23.00) hebben we dan ook gauw een hotel gezocht en zijn we ons bed in gedoken. De volgende ochtend besloten we dat ons budgethotel toch net ietsje té budget was, en verhuisden we naar een ander (nogsteeds budget maar ietsje minder ultra-budget) hotel. We hebben er vervolgens een lekker relax dagje van gemaakt door te shoppen (na 4 maanden reizen waren de shirtjes wel aan vervanging toe en 6 shirtjes voor nog geen 17 euro; wie kan dat weerstaan?), over de markt te struinen en nog even rond te kijken in het waterpaleis.

De volgende ochtend vonden we dat 1 dagje uitslapen wel weer genoeg was, en gingen we dus om 5.00 alweer op pad. Eerst zonsopgang bij de Borobodur tempel, en vervolgens ook nog naar de Prambanan tempel. Erg leuk en indrukwekkend om te zien. Wat een werk moet het zijn geweest om dat te bouwen zeg… Jammer was wel dat er geen zonsopgang te zien was… Borobudur tempel lag in een dichte mistige vallei en er liepen 100-en studenten rond die óf hun Engels moesten leren óf gewoon heel graag op de foto met blanken willen. Dat is één keer niet erg, maar je zegt één keer ja en je staat er zo een half uur… En we zijn niet voor niks geen fotomodel geworden… Gelukkig bleek dit bij Prambanan tempel een stuk minder te zijn. Hoewel er al gelijk 2 meisjes op ons afkwamen, bleken zij erg goed Engels te spreken en wilden ze ons wat vertellen over de tempel; heel erg leuk! ’s Middags zijn we nog met de fietstaxi naar de zilvermarkt geweest waar alles véél te duur voor ons was dus zijn we maar weer snel weggegaan en weer in het centrum over de markt gestruind en lekker gegeten. Voor een grote stad voelt Yogyakarta echt aan als een dorp, de weg is makkelijk te vinden, er zijn veel leuke eetkraampjes en alles dicht bij elkaar en hoewel wij niet echt stadmensen zijn (behalve om in te wonen) vonden we dit echt een leuke stad! We keken ons ogen uit!

De volgende dag was alweer onze laatste dag in Yogyakarta. We konden de stad natuurlijk niet verlaten zonder eerst nog een bezoek te brengen aan het Kraton, het beroemde paleis. Eerlijk gezegd waren we hier niet al te erg van onder de indruk. We zijn waarschijnlijk al te veel verwend met al het andere moois. Nog opzoek geweest naar de ‘dans en zang’ voorstelling, maar dit bleek een mannetje te zijn die uit de Koran voorlas; en ja, dat horen we 5x per dag door heel de stad heen...  ’s Middags pakten we de bus naar Dieng, waar we ’s avonds in een flinke stortbui aankwamen. Blijkbaar waren ze hier niet zo gewend aan deze flinke stortbuien, want de weg was compleet overstroomd! (tot hun knieën stonden ze in het water) Een jongen bij ons uit de bus maakte zich flinke zorgen over of het wel veilig zou zijn in Dieng, en nodigde ons uit bij hem thuis (in een dorp verder) te slapen, want hier wist hij zeker dat het veilig was. Verrast over dit aanbod maar zeker ook blij met de hulp besloten we met hem mee te gaan. Eenmaal aangekomen kwam moeder ons zo ver als het ging gedag zeggen (ze sprak geen Engels en was erg verlegen), en ook zagen we constant nieuwschierige ogen van andere dorpelingen door het raam gluren. Erg leuk om nu eens echt te zien hoe de mensen hier leven! Het huis zag er van buiten erg modern uit, maar van binnen was het ten eertse helemaal volgestouwd met etenswaar (waarschijnlijk om te verkopen) en was het erg primitief; zo kookten ze gewoon op een open vuurtje… Jammer genoeg was ook de jongen die ons uitnodigde erg verlegen, en hebben we dus niet zo veel met hem kunnen kletsen. Dus gingen we maar vroeg naar bed/ het bed van zijn zusje, zo lagen we dus tussen de knuffels en poppen ;)

De volgende ochtend waren we alweer vroeg wakker. Het waaide flink en het dak maakte een geluid alsof hij er elk moment af kon vliegen… Gelukkig was ook de familie al druk in de weer, en werden we beneden ontvangen met een kopje thee en wat typisch javaanse hapjes. Erg dankbaar voor alle hulp en de blik die we mochten werpen in hun leven gingen we op pad naar het Dieng Plateau, al lopend door zijn dorp werden we aan alle kanten uitgezwaaid en bekeken; hoewel Dieng redelijk wat toeristen ontvangt en nog geen 10 minuten verderop ligt, hadden ze hier zelden tot nog nooit blanken gezien! Eenmaal in Dieng hebben we achterop de scooter een groen/blauwig meer, wat tempels en een krater bekeken. Wederom zo verschillend ten opzichte van de andere kraters! Deze had niet echt een krater vorm, was meer een kokende modderpoel met héél veel stinkende stoom eruit. Deed ons wel weer een beetje denken aan de termische gebieden in Nieuw Zeeland, geen verkeerde herinnering. Helaas deed de temperatuur ook aan Nieuw Zeeland denken, koud en bewolkt, dus besloten we aan het begin van de middag de bus naar Pangandaran te pakken.

Ook dit ging iets minder makkelijk dan gezegd werd en 5 bussen later werden we op 50 kilometer van Pangandaran gedropt… Er ging geen bus meer; maar we konden een hotel nemen; vér boven budget! Of achter op de scooter naar Pangandaran gaan; ook vér boven budget… Dus toen besloten we te liften… Dit bleek niet zo makkelijk te zijn, want hoewel er al snel een auto stopte sprak hij niet zo duidelijk Engels en begrepen we niet echt wat hij wilde… Uiteindelijk, na een verwoedde discussie met de scooterrijders bleek dat de o zo vriendelijke man, met die heerlijke airco auto ons niet mocht meenemen omdat hij anders problemen zou krijgen met de scooterrijders; die zagen namelijk dikke bussiness in ons… Heeft die man de scooterrijders afgekocht en ons gratis naar Pangandaran gebracht, inclusief een stop voor avondeten! Wat voelden wij ons lullig, omdat we inmiddels behoorlijk geirriteerd waren geraakt en niet al te vriendelijk hadden gedaan omdat we er niks meer van snapten, maar weer heeft de vriendelijkheid van Indonesië ons meer dan verrast en zo kwamen we uiteindelijk aan in Pangandaran: ooit een klein, idyllisch vissersdorpje, maar nu een toeristenoord aan het strand. Wel behoorlijk voor locale toeristen, want veel ‘witjes’ waren er niet. Wel in ons Homestay; Mini Tiga, echt een heel leuke hotel met heel veel leuke mensen dus zo hebben we echt 5 hele relaxe dagen doorgebracht met veel gezelligheid! Maar we hebben niet alleen maar gerelexed deze 5 dagen; Op dag 2 hebben we een tocht naar de Green Valley gedaan. Achterop de scooter genieten van uitzichten over rijstvelden en door palmplantages, door dorpjes waar iedereen, jong & oud vrolijk zwaait, om vervolgens lekker af te koelen met een duik in de Green Valley. Een rivier die uit een grot komt (hele mooie grot!) en behoorlijk woest naar beneden stroomt en waar wij zijn ook doorheen zijn gegaan, begeleid door een touw en van watervallen afspringen;  echt leuk! Verder zijn we nog gestopt bij een palmsuikerfabriekje en een woodenpuppetmakerij, waar we nog een kleine voorstelling kregen; erg leuk! En ’s middags gelunched bij een visrestaurant. En hoewel we de vorige avond ook al op de markt ‘verse’ vis hadden gegeten, kreeg vers hier een hele andere demensie. Het restaurant was namelijk boven op een visvijver gebouwd dus met een schep door het water kreeg je de lekkerste vis, echt vers zo van de barbecue op je bord! Héérlijk! En zo reden we met zonsondergang terug naar Pangandaran om ons klaar te maken voor een bruiloft. Met enige twijfel of dat wel zo’n goed plan was om als witjes naar een bruiloft te gaan sprongen we weer achterop de scooter om vervolgens aan te komen en heel erg aangestaard te worden. Natuurlijk hadden we dat wel verwacht, maar we hadden niet verwacht dat iedereen in een soort bioscoopzaal opstelling zou zitten te kijken hoe wij witjes moesten dansen… En dat hebben wij dus ook écht niet gedaan. Manon en ik hebben ons lekker verstopt tussen de locals en gekeken hoe andere witjes aan het dansen waren. Met nogal veel verbazing hebben we verder rondgekeken; we zullen maar zeggen dat een Balinese begrafenis vrolijker is dan een Javanese bruiloft… Echt heel apart om zulke verveelde gezichten te zien op een bruiloft… Gelukkig kwam er relatief snel een eind aan en reden we weer terug naar ons stamkroeg; Jackobar. Hier hebben we de nodige gezelligheid gehad en was ons vaste ontmoetingsplek voor Hendrik en Gerrit; 2 gasten die ons op elk moment van de dag ons overal naartoe brachten achterop de scooter; ideaal! En de laatste dag hebben we nog een ochtend gesurft. Jaja, onder het mom van angsten zijn er om overwonnen te worden heeft ook Nicole de golven getrosseerd en op de plank gestaan! ’s Ochtends nog een beetje nerveus, maar ’s middags trots en voldaan kon ook zij genieten van een heerlijk laatste dagje in Pangandaran. Met een laatste kokosnootje op het strand en later ons laatste Bintang-biertje met zonsondergang sloten we het hoofdstuk Indonesië (voorlopig) af. Want om 7 uur stond de bus klaar om ons tijdens te nacht naar Jakarta te brengen, waar we om half 4 (’s nachts) aankwamen. Dit was wel héél erg vroeg en niet helemaal comfortabel in deze donkere mega-stad besloten we naar het vliegveld te gaan om ons tas daar te droppen, nog een powernapje te doen en daarna toch even de stad in te gaan. Helaas bleek er geen plek te zijn om ons tas achter te laten en met alle negatieve verhalen over Jakarta besloten we maar een bankje op het vliegveld op te zoeken, waar we inmiddels alweer 13 uur zitten… Gelukkig gaat het best wel snel en kunnen we over 1 uur boarden; op naar Hanoi, Vietnam! (met helaas een overstap van 10 uur in Singapore… dus nog even te gaan…)

Groetjes,

Nicole en Manon