Een explosief tochtje...

***Zie voor de foto’s onderaan!!***

Dag allemaal!

Wat een dag vandaag! Om maar meteen wat meer duidelijkheid te geven over de titel, we deden vandaag de Tongariro Alpine Crossing, en deze had een nouja, “knallend einde”. De dag begon al vroeg, om 5.45 werden we met een busje opgehaald van de camping. Om 6.30 begonnen we de tocht, welke de mooiste ééndagswandeling van de hele wereld schijnt te zijn. Het is aardig doorbikkelen, want hij is 20 km lang, en zoals het grootste deel van Nieuw Zeeland niet bepaald plat. Fantastisch waren de eerste blikken op Mount Ngauruhoe, beter bekend als Mount Doom uit Lord of the Rings. Omdat er 2 dagen geleden nog een sneeuwstorm had huisgehouden was hij echter wel bedekt in sneeuw, wat wij alleen maar mooier vonden!

Hoe verder de tocht vorderde, hoe geweldiger de uitzichten, maar zie daarvoor de foto’s. Omdat het een vulkanisch gebied is, kwamen we geregeld bordjes tegen met “danger zone, do not enter” en “hazard zone, pass as quickly as possible”. Jaja dachten wij, natuurlijk… hoe lang is het nou helemaal geleden dat zo’n ding echt is uitgebarsten?!?!  Oeps, 3 maanden geleden nog maar… Toch wel iets voorzichter en alerter liepen wij rustig verder. Tot we zo’n  14 kilometer gelopen hadden. Rommeldebommeldebommel…!!! Eeeeuuuhhh…. NONDEJU, KIJK DAAR!!!! Een enorme wolk steeg op uit de zonet nog rustige krater! Als een razende kwam een enorme as wolk omhoog, en onze kant op. Na heel snel een paar foto’s geschoten te hebben begonnen we te rennen!! Pffff wat zijn wij geschrokken, maar hoe ongelofelijk gaaf was dat?!?!?! Achteraf, nu we veilig en wel, bijgekomen van de schrik op de camping zitten was dit wel echt zó bijzonder en gaaf. We krijgen weer kippenvel als we eraan denken.

Maargoed, buiten deze spectaculaire tocht hebben we de afgelopen tijd natuurlijk nog veel meer gedaan! Laat ik maar bij het begin beginnen.

Op zondag 11 November was het nog steeds behoorlijk regenachtig, maar we wilden niet nog een keer de hele dag binnen zitten. We zijn in de auto gestapt, en naar Fransz Jozef Glacier gereden. Hier hebben we een wandeling gemaakt naar de gletsjer. Erg mooi maar helaas zat het weer niet al te best meer, dus als een stel verzopen katjes keerden we terug naar de camping om te hopen dat het morgen beter zou worden, want voor de volgende dag stond een tocht óp Fox Glacier op de planning.

En mooi weer werd het! Een heerlijk zonnetje en blauwe lucht waren aanwezich toen wij onze ogen openden. Gauw op pad dus! Om 9.00 werden we verwacht bij de organisatie, welke ons van onze uitrusting en gids zou voorzien. Onze gids werd Jimmy, en onze uitrusting bestond uit crampons (haken voor onder je schoenen), en als je wilde een regenjas… Manon was op een zeker moment bijzonder blij met haar regenjas die bijna tot op de knieën kwam, dit omdat haar broek het na een stoere klim-actie af liet weten.. :p Maar echt supergaaf om zo rond te zwerven op die dikke laag ijs! Wel jammer vonden we dat op de foto’s en plaatjes die we hadden gezien al het ijs spierwit is, maar dit in werkelijkheid zeker niet het geval is (tenminste misschien als er net een pak sneeuw gevallen is, maar niet toen wij er waren), doordat er veel stenen van de rotsen op het ijs vallen, is het ijs namelijk grotendeels “modderig” en bruin. Maar he, als dat alles is…. Na een heerlijk dagje zijn we terug gereden naar het plekje aan het strand waar we al eerder waren geweest, omdat we de volgende dag Lake Matheson wilden bezoeken.

Lake Matheson staat bekend als spiegelmeer. Maar dan moet het wel windstil zijn, en ook niet bewolkt, want ja dan zie je de bergen natuurlijk niet. Helaas, bij ons was het niet windstil, en ook hingen de bergen in de wolken. Teleurgesteld vervolgden we onze weg, want gelukkig valt er hier nog veel meer moois te zien!

In Greymouth hebben we even een kleine tussenstop gemaakt om een nieuwe broek voor Manon te kopen, en vervolgens hebben we onze weg vervolgd naar de Pancake Rocks. Zeker leuk om te zien, maar omdat we nog veel leukere plannen hadden zijn we snel weer verder gegaan, op weg naar het Abel Tasman Nationaal Park.

Hier hebben we een kajak gehuurd voor 2 dagen, en zijn we met een tentje op pad gedaan. Echt geweldig, eigenlijk niet te beschrijven zo mooi. Overal rotsformaties, kleine strandjes… en zeeleeuwen!! Hooguit een halfuur onderweg kwam de eerste al voorbij gezwommen..  Later zouden we er nog véél meer tegenkomen. Op de rotsen, in het water… ze zwommen zelfs onder onze boot door!! Eenmaal op onze kampeerplek aangekomen vonden we dat we best nog een stukje verder konden. Helaas waren de wind en onze (toch wel behoorlijk vermoeide) armen het hier niet helemaal mee eens en besloten we dat de van te voren gebakken pannenkoeken en een biertje ons toch een beter idee leken. Dit bleek een zeer goede beslissing J

De volgende dag stapten we weer topfit in onze kajak. Echter, al snel waren onze armen weer aardig moe, en besloten we een mooi strandje op te zoeken waar we lekker konden genieten van de zon. Helaas was de vogel die hier zijn nestje had het niet helemaal met ons eens, en moest Nicole enkele “bijzondere maneuvres” uitvoeren om de scherpe snavel van de vogel te ontwijken. Snel verhuizen naar een ander strandje! Hier konden we gelukkig heerlijk rustig neerstrijken.

Al met al 2 sportieve, bijzondere, geweldig mooie en interessante dagen dus, welke mede mogelijk werden gemaakt door onze goeie vriend de zon, welke ons deze 2 dagen zeker niet in de steek heeft gelaten!

De volgende dag (Zaterdag 17 November) reden we naar Picton, waar we de auto vrijwel meteen de ferry op konden rijden om de overtocht naar het Noordereiland te maken. Helaas was het erg bewolkt en winderig, dus hebben we het grootste deel van de ruim 3 uur durende tocht binnen doorgebracht.

Eenmaal op het Noordereiland was de eerste indruk; Goh wat is het plat, en druk!!! Zo veel auto’s hebben we de afgelopen weken bij elkaar nog niet op het hele Zuidereiland gezien…

Maar hé, oordeel niet te vroeg, ook dit eiland heeft bijzonder mooie plekken!

Zo zijn er veel thermische gebieden, waar de stoom uit de grond komt en de modderpoelen borrelen.

Een van de dingen die we zeker wilden doen op het Noordereiland was de Tongariro Alpine Crossing. Echter, toen wij op Zondag in Whakapapa aankwamen regende het behoorlijk, en bleek in de bergen een sneeuwstorm aan de gang te zijn. De komende 2 dagen zou het weer ook niet top worden, dus besloten we  eerst verder te gaan richting Taupo, en op Woensdag de tocht te maken.

Via de Huka Falls (wij hoorden de meest bezochte natuurlijke attractie van Nieuw Zeeland) reden we naar Craters of the Moon. Een van de thermische gebieden in de buurt van Taupo. Erg leuk om te zien.

De volgende dag gingen we naar Hidden Valley, een ander thermisch gebied. Als we de Lonely Planet mogen geloven is dit het mooiste thermische gebied van Nieuw Zeeland. Wauw! Wij zijn overtuigd. De algen die allerlei vreemde kleuren (o.a. oranje) hadden maakten het erg spectaculair. Bijzondere geuren kwamen ook voorbij, al waren dit niet onze favoriete geurtjes, maar meer iets in de richting van rotte eieren of iets… We hebben een uurtje of 2 tussen de modderpoelen en stoomwolken door gewandeld, en zelfs een geiser(tje) actief gezien!

Weer een heel geslaagd tochtje, al zeggen we zelf. Vanaf de Hidden Valley zijn we naar een camping in Turangi gereden, waar we heerlijk van de hottubs genieten, en dus vandaag een zééééér spectaculaire tocht hebben gedaan.

Liefs,

Nicole en Manon

p.s. Plony en Martin, we zijn wel een aantal andere Nederlanders tegen gekomen, maar het zijn vooral Duitsers die we óveral tegenkomen :) En John, ja we zijn zeker al een aantal film locaties tegengekomen! Al lijkt het lang niet altijd op de film... Zo is in het park bij Queenstown mordor opgenomen, maar zag het er in het echt toch gelukkig een stuk minder verdorven uit. En ook Mount Doom verschilde behoorlijk, want in de film was volgens ons toch geen sneeuw te zien op de top... ;)